XVIII wiek w Europie był okresem dynamicznych przemian politycznych, społecznych i gospodarczych, które ukształtowały nowy porządek kontynentalny. Cechował się on pojawieniem się i umocnieniem nowych potęg, które odgrywały kluczowe role na arenie międzynarodowej. Wprowadzenie absolutyzmu oświeconego, wzrost znaczenia Prus, rozwój monarchii austriackich Habsburgów, oraz unowocześnienie państwa rosyjskiego to kluczowe elementy tego procesu.

Oświecenie, znane również jako „wiek rozumu”, było epoką, która zdominowała XVIII wiek, przynosząc głębokie zmiany w sposób myślenia, kulturę i społeczeństwo Europy. Okres ten charakteryzował się naciskiem na rozum, krytyczne myślenie oraz sceptycyzm wobec autorytetów i tradycji. Filozofowie oświecenia, tacy jak Voltaire, Diderot, i Monteskiusz, argumentowali na rzecz wolności, równości oraz braterstwa, podkreślając znaczenie wiedzy, nauki i edukacji dla rozwoju społeczeństwa.